1. |
Όσα δεν έμαθες ποτέ
07:13
|
|||
|
Μοιράζονται δυο μάτια πράσινα,
ο φόβος κι η γαλήνη.
Της θάλασσας το άρωμα
σέρνει το δάκρυ και με πνίγει.
Στο νησί αυτό με ξύπνησε
το χώμα στα χείλη,
είχε γεύση από γιασεμί,
προδοσία και ρίγη.
Μ’ ένα σάπιο καράβι, μικρό,
που το χλεύαζαν όλοι τους πάντα,
εγώ έφθασα ως εδώ…
Και έπαιρναν σχήματα τα κύματα
και όδευαν στο πουθενά.
Κι έστελνα μηνύματα με ποιήματα
σε μπουκάλια αδειανά,
να έφθαναν στη στεριά σου
να σού κράταγαν συντροφιά.
Σύρθηκα ως τα συντρίμμια μου,
ρούχα να βρω και ελπίδα,
μα έφεραν της θάλασσας
το βάρος και την αρμύρα.
Όσα δεν έμαθες ποτέ
στην ερημιά μου θα τα μιλήσω,
αφού ναυάγησα στα λόγια σου
σα σπίτι μου θα τα κρατήσω.
Μ’ ένα παγωμένο ξύλο,
που μού χάρισες για καρδιά,
θα σε ζωγραφίζω στην αμμουδιά…
«Το χώμα, που κυλούσε στο κορμί σου,
το κράτησα μαζί μου,
στον άνεμο θα το σκορπίσω
και μη με ψάξεις ψυχή μου…
Να τους το πεις με το βλέμμα σκυμμένο,
πως τώρα πια έχω φύγει
και για δείγμα ανθρωπιάς
να κλάψουν όλοι μου οι φίλοι…»
Στη Σ.
|
||||
2. |
Θυμήσου με
08:20
|
|||
|
«Είμαι νεκρή πάνω σε κρίνα ακουμπισμένη,
έλα και ρόδα ρίξε μου γλυκά,
για να μην είμαστε πια εμείς δυο ξένοι,
για να γίνω ένα ψέμμα με φτερά…» - Α.Κ.
Άκουσε…
οι καρδιές μας ηχούν διψασμένα,
μην κλαις που η νύχτα μας βρήκε μακριά.
Φεύγουνε
οι χαρές μας, περνούν κι είναι ψέμα,
μην κλαις που η αγάπη στο τέλος πονά.
Ξανά τόσο άδικα φθάνει το τέρμα
κι εσύ με ρωτάς:
«Πως πια όσα αγάπησα φεύγουν σαν τρένα
και τα όνειρα σβήνουν για μας;».
Τρέξε πια,
έχεις μάθει μονάχα να φεύγεις,
μην κλαις που ακόμα ένας πόνος γελά.
Λάμπουνε
οι ματιές μας μα ακόμα σωπαίνεις.
Πες μου, πόσα κρίνα θα βρεις πιο μετά;
Νεκρή είσαι, πάνω σε κρίνα αφημένη
και όλο ζητάς
να ‘ρθω, να μην είμαστε πια εμείς δυο ξένοι,
μα όλα μια αυγή τα ξεχνάς.
Θυμήσου με…θυμήσου με…
|
||||
3. |
Έκλειψη
08:04
|
|||
|
Σα νοσταλγείς μια πνοή…
Βραδιάζει.
Και πάλι κοφτή η ανάσα…
Έκλειψη
στα μάτια να μην την κοιτάς…
Να γελάς,
στη ζωή που μπροστά σου περνά.
Σα βαδίζεις, κοιτάζεις δειλά…
μια μικρή γειτονιά.
Να φθάνει μονάχα για όσο ζητάς.
Περάσαν τα χρόνια
Περιμένουμε ακόμα.
Κι η ερημιά να στεγάζει,
την αλήθεια που μας αλλάζει.
Να ξέρεις για να μην πονάς,
στα μάτια να μην την κοιτάς.
Θυμάμαι που στεκόμουν σε μια γωνιά…
με όνειρα,
παίζαμε στην αντηλιά…
Σε κοιτά και γελά.
Να μοιάζουν αθώα τα λόγια του χθες…
Και τώρα;
Που απέμεινες και εσύ…
ένα πέτρινο πλάσμα στο κρύο,
με μισή ζωή.
Μη με κοιτάζετε νιώθω γυμνός
Πού πάνε τα όνειρα που έχουμε κάνει;
Κατάντησαν όλα της Κολάσεως ζητιάνοι;
|
||||
4. |
Mortalitatis
05:46
|
|||
|
Ένα ναυάγιο στις άγριες σου ακτές
μοιάζει η ζωή μου και πώς να σε ξεχάσω;
Φεύγουν οι ‘μέρες μου ασήμαντες, μουντές,
απ’ τη μορφή σου, πες μου, πώς να αποδράσω;
Τ’ αργά μου βήματα ακολουθούν σκυλιά,
που λυσσασμένα μ’ οδηγούν στην Άβυσσό σου
και κάποιοι είπανε πως μέσα τους βαθιά
φύτρωνε ο έρωτας για το σχηματισμό σου.
Αφού με ξέχασες, σε ξέχασα κι εγώ,
όμως πώς γίνεται να φλέγονται αναμνήσεις;
Αφού σε ξέχασα, γιατί να σε ζητώ;
Αφού με ξέχασες, γιατί θες να γυρίσεις;
Κι όσο ανασταίνομαι στο πλάι σου σκοντάφτω
κι έτσι, ανώφελα, ριγώ πάλι χαμένος.
Το έχει η μοίρα μου να ζω στον ίδιο τάφο
και από ‘κει να βγαίνω μόνο πεθαμένος!
|
||||
5. |
Δυο ξένων η γιορτή
07:04
|
|||
|
Ποιο αγέρι φύσηξε στην άδεια μου καρδιά
κι έτσι απρόσμενα σε έριξε στη γη μου;
Μικρή μου αρχόντισσα με μάτια τρυφερά,
το γέλιο σου ξυπνάει τη ζωή μου…
Σ’ αυτόν το θάνατο δεν άνθισαν νεκροί,
μονάχα έρωτες και σκόρπιες αναμνήσεις
κι η φλόγα, που έβαλες στο μέσα μου εσύ,
ζητάει απεγνωσμένα να τη σβήσεις.
Δε σ’ ονειρεύτηκα, μα ήρθες σιωπηλή,
μ’ ένα τρεμούλιασμα επλάγιασες μαζί μου
κι η νύχτα έγινε δυο ξένων η γιορτή,
που ‘φέραν πίσω όσα μου στέρησε η ζωή μου.
Σε περίμενα να έρθεις,
τώρα ησύχασε μην τρέμεις.
Η ζωή άλλαξε χρώμα,
αν μπορείς, μείνε ακόμα,
για να δεις πως υποφέρω.
Σ’ αγαπώ κι ας μη σε ξέρω!
Στην Α.
|
||||
6. |
Δυο χέρια παγωμένα
05:22
|
|||
|
Βουτιά στο κενό
και τα φώτα της πόλης,
τοπίο αδειανό
κι ας ξημέρωσε μόλις.
Γυαλιά σπασμένα
και φαρμάκι να τρέχει…
Δυο χέρια θλιμμένα,
δυο χέρια παγωμένα!
Φεγγάρια από βελούδο
και αστέρια από χρυσάφι,
μα όπου κι αν βρεις αξία,
κάποιο τέλος θα ‘χει.
Φυσούσε ο βοριάς,
ευωδιάζαν τα όνειρα
κι εσύ να ζητάς,
να ζούσες αιώνια.
Ένα πέτρινο βλέμμα,
μια ξένη έκφραση,
ρυάκι από αίμα,
ζωγραφιά δίχως θέμα…
Δυο σταγόνες κώνειο,
δυο βήματα στον αέρα…
Δυο φορές νεκρή,
δυο της αξίζουν λυγμοί.
Μείναν δυο χέρια θλιμμένα,
δυο χέρια παγωμένα!
«Ακίνητο σώμα, κάποιος να την ξυπνήσει! Περιμένει ακόμα κι ας είχε πεθάνει πριν το χώμα ακουμπήσει…Θα ρωτούν γιατί έπεσε, αφού είχε τα πάντα. Γιατί, άραγε, δε μπορούσε να ζήσει;
Αφού ήταν ζωντανή…»
|
||||
7. |
Άσπρα χρυσάνθεμα I
07:55
|
|||
|
Σού μοιάζω με ήλιο, που ‘χει πάψει ν’ ανεβαίνει,
μ’ ένα καράβι, που σκιστήκαν τα πανιά.
Πες μου, πως γίναμε εμείς οι δυο, δυο ξένοι;
Πώς έκλεισε για πάντα η δική σου αγκαλιά;
Στην πολυθρόνα σου θα στέκεις γερασμένη
και θα ονειρεύεσαι με μάτια ανοιχτά.
Μπρος στον καθρέφτη σου κοιτάς απελπισμένη,
που στο κεφάλι σου ανθίσανε χρυσάνθεμα λευκά…
Περάσαν, φως μου, τα παλιά!
Από τα μάτια σου κυλάει ένα δάκρυ,
πάλι με μνήμες θα περάσει η βραδιά.
Κι αν γκρεμιστεί ένα αστέρι απ’ τ’ ουρανού την άκρη,
μην προσπαθείς να ξαναγίνουμε παιδιά!
Στην πολυθρόνα σου αν στέκεις γερασμένη
κι αν ονειρεύεσαι με μάτια ανοιχτά,
μη με ρωτάς πως καταντήσαμε δυο ξένοι,
πως καταντήσαμε χρυσάνθεμα λευκά…
Μη με ρωτάς γιατί είναι όλοι μαζεμένοι,
γιατί μάς στόλισαν χρυσάνθεμα λευκά…
|
||||
8. |
Άσπρα χρυσάνθεμα ΙΙ
02:21
|
|||
9. |
Καληνύχτα ζωή
06:41
|
|||
|
Έλα πίσω όπως τα σύννεφα
που στέκουν πέρα στον ορίζοντα,
σε λίγο θα χαθούν, φαντάσου,
σε λίγο ίσως γράψουν τ’ όνομά σου.
Ποια θλίψη ζει στα μάτια σου;
Ποιο δέρμα κλέβει τα χάδια σου;
Φωνάζουν να μάχεσαι πριν φύγεις,
στον Θάνατο την πόρτα να ανοίγεις…
Δώσε μι’ ανάσα, η Αγάπη σβήνει,
μού το ‘παν, το όνομα σου είναι μνήμη.
Θυμήσου, πεθαίνεις για να ζήσεις…
Θυμήσου, πονάς για ν’ αγαπήσεις…
* Ο τίτλος είναι παρμένος από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μ.Λουντέμη
** Το τραγούδι αφιερώνεται στη μνήμη των: Ιωάννας Σταθούλια και Βασιλείου Κόττα
|
||||
10. |
||||
|
Μα ακόμη δεν έμαθες,
πως οι άγγελοι πέφτουν σαν αστέρια,
οι φοβισμένοι ψάχνουν πάντα χέρια,
να κρατηθούν…
Και εγώ ακόμη,
να ψάχνω κάποια ελπίδα
στον ουρανό
και σε αγγέλους που δεν είδα!
Και απλώνω τα χέρια στο κενό
τη μοναξιά μου να αγγίξω,
ρίχνω τη ψυχή μου στο γκρεμό
μέχρι τα φτερά μου να μισήσω.
Κρυβόμαστε σε όνειρα και ατέλειωτες στιγμές,
σαν άγγελοι με ακόμη πιο βρόμικες ψυχές!
Μα ακόμη δεν έπαψες
στην πλάτη μου να ψάχνεις φτερά,
δεν έχω χέρια, ούτε χείλη αγγελικά,
να σε σώσουν…
Μα, όμως, το ξέχασες
στην πτώση μου να κάνεις ευχή,
να προσεύχεσαι, πάντα θα υπάρχουν θεοί,
να σε πληγώσουν…
|
||||
If you like Ματωμένα Ρόδα, you may also like:
At the Edge
by City of the Lost
featured on Bandcamp Radio Nov 12, 2013
go to album
Move To The Trees
by Winter McQuinn
Winter McQuinn mixes soft rock and psychedelic folk for a sound reminiscent of classic pop purveyors like Cut Worms and the Lemon Twigs.
go to album
The Canadian trio's knack for writing bangers plots a steady course through the maelstrom.
go to album
featured on Bandcamp Radio Apr 12, 2024
go to album
Backed by a rotating cast of collaborators, the Australian singer-songwriter refines her folk-tinged indie pop sound.
go to album
See the World on Fire
by the Ar-Kaics
On their first new record in six years, the Virginia garage punkers take on the end of the world with the requisite clang and clamor.
go to album
Habibi's garage minimalism has a bit of post-punk, bubblegum, and indie in its DNA, but remains something entirely, coolly their own.
go to album
