We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

Γ​ρ​ά​φ​ο​ν​τ​α​ς το τ​έ​λ​ο​ς

by Ματωμένα Ρόδα

/
  • Streaming + Download

    Includes high-quality download in MP3, FLAC and more. Paying supporters also get unlimited streaming via the free Bandcamp app.
    Purchasable with gift card

      name your price

     

1.
Στο μεγάλο σου σπίτι σου χτυπάει η λύπη βράδυ, αργά. Στο μεγάλο σου σπίτι μαζευτήκαν οι λύκοι ξανά. Είναι η ώρα για να ‘ρθει το φέρετρο κι όλοι εμείς με τις μάσκες να σού πούμε δυο λόγια απλά, με τα όπλα στις θήκες κι όταν σβήσουν τα φώτα η πρώτη βολή να σε βρει κατευθείαν στην καρδιά. Είναι όλα πια σχεδιασμένα, τρέξε μακριά! Στο μεγάλο σου σπίτι πάλι κάποιος θα λείπει ξαφνικά. Στο μεγάλο σου σπίτι την καρδιά σου οι λύκοι παίζουν στα χαρτιά. Αν είχα ακόμα μια ευχή, ας πεθαίναμε απόψε μαζί!
2.
Είσαι εδώ… είσαι εδώ κι ας λένε πως φεύγεις, στις άσπρες κουρτίνες η μάχη τελειώνει. Μ’ ένα φως, άσπρο φως, σαν άγγελος στέκεις, τα μάτια σου κλείνεις κι ο Οκτώβρης σκοτώνει. Ποιος θα είναι τώρα ο δρόμος τις νύχτες; Ποιος θα φροντίζει τον πόνο στις ήττες; Είσαι εδώ… είσαι εδώ, τη μνήμη μου σπέρνεις, θερίζεις τα βράδια και όνειρα απλώνεις. Τόσο απλά σα νερό τη δίψα μου παίρνεις κι ας ξέρω πως αύριο φωτιές θα φουντώνεις. Πώς θα είναι τώρα η όμορφη ‘μέρα; Ποιος θα είναι αγάπη, σταυρός και μητέρα;
3.
Το πρόσωπο σκύβεις μέσ' τα κρύα σου χέρια Και κουρνιάζεις σε μια άκρη που δεν φτάνουν τα αστέρια Αν τον πόνο αντικρίσουν, δεν τολμάς να στενάξεις Γιατί ξέρεις τη φρίκη σου δεν θα την αλλάξεις Είναι έρμαιο της κρίσης τους, το πάθος που σέρνεις Αφορμή να ξεσπάσουν τον φόβο τους σπέρνεις Με πρωτόγνωρο μίσος, η φωνή τους λυσσάει Σαν βελόνα στην πλάτη σου, τα λόγια κεντάει Γεμίσαμε λέξεις, μα πόσα λίγα λέμε… Και εσύ να φωνάζεις μονάχα «άφησέ με» Μοιάζει με ρόδο η ομορφιά τους Κρύβουν αγκάθια τα πέταλά τους Τιμωρείς τον εαυτό σου, μοιάζει φρούδα η ελπίδα Πως για τούτο το σώμα, θα βρεις μια πατρίδα Γεννούν στο μυαλό σου υποσυνείδητες σκέψεις Έχουν χτίσει έναν κόσμο, που δεν θα τον αντέξεις Αυτοί που ξυπνούν με το γέλιο στα χείλη Και σένα σε κλείσανε στο μικρό σου κοχύλι Έχεις ζήσει μονάχα όσο σ' αφήσαν οι άλλοι Πριν σου φέρουν το χέρι αγκαλιά στη σκανδάλη Θρηνούν μ' ανάσες που ευωδιάζουν δυόσμο Να χαίρεσαι που σώθηκες απ’ τον κόσμο Τρέξε και τα στόματα από αύριο θα σωπάσουν Με όσα σου χρέωσαν άστους να γεράσουν  Τρέξε εκεί που οι όμοιοί σου στέκουν μόνοι Τώρα που γίναν οι γύρω σου δολοφόνοι  
4.
Μητέρα 06:00
Τη μια κοιτά τη νύχτα μόνη, την άλλη τραγουδάει σιγά: «Κοιμήσου εσύ, μικρό μου αγόρι, κοιμήσου κι όνειρα γλυκά!» Πίσω απ’ το τζάμι ξαγρυπνάει, πάνω απ’ την κούνια όλο γελά κι ένα αγγελούδι της γελάει όπως κανείς ποτέ ξανά. Εκείνος κάπου στη Μαδρίτη κι αυτή στο φάρο να μετρά καράβια, ναύτες, τόση λύπη… η αγάπη, κύμα που περνά. Οι μόνοι χάνονται στο κρύο όπως τα φύλλα στο χιονιά. Ποιος στο παιδί του λέει αντίο; Και ποιος στο τέλος δεν πονά; Τώρα εγώ κι εσύ σε μια άλλη γη, είμαι ζωντανός κι είσαι εσύ νεκρή! Τώρα εγώ κι εσύ, ουρανός και γη. Είμαι ζωντανός μόνο αν είσαι εσύ.
5.
Ο χρόνος είναι μονόδρομος στο τέλος! Και ο βαρκάρης πάντα μόνος επιστρέφει! Απόψε που μας έμεινε η μνήμη στο πρόσωπο τα νύχια μου θα θάψω και ας τρέμει το κορμί σαν το αγρίμι, θέλω όσα φοράω να τα κάψω. Θέλω να μείνεις εδώ λίγες ώρες ακόμα, μέχρι να βρει ο ουρανός το γαλάζιο του χρώμα.   Θέλω να μείνεις εδώ ό,τι έχεις να δώσεις να ανατείλει ξανά σ' αυτή τη νύχτα της πτώσης! Ο θρόνος είναι μια γλάστρα στο σκοτάδι! Και τα όνειρα μαραίνονται στα κλαδιά σου!   Τώρα που τα γόνατα πληγιάζουν το όριο της κραυγής μου θα διαβώ. Όσα προσκυνούσα μ' αγκαλιάζουν, στο φως ξανά με τι σώμα να συρθώ;   Θέλω να μείνεις εδώ δυο αιώνες ακόμα, να θαφτούν τα κορμιά μας σ 'ένα ξύλο στο χώμα.   Θέλω να μείνεις εδώ πριν χαθώ να με σώσεις, είσαι ό,τι έχω ιερό σ’ αυτή τη νύχτα της πτώσης!
6.
Εκείνος, που κέρδισε τον κόσμο, πεθαίνει κάθε ‘μέρα πιο φτωχός… κι όταν βρέχει εφιάλτες στο κρεβάτι μου, σε χρειάζομαι! Στην Ελευθερία Κ.
7.
Οι οθόνες ακόμα να λάμπουνε σ’ ένα έργο που δε θα παιχτεί. Να προσέχεις, αυτοί δεν αλλάζουνε, είναι λύκοι με ανθρώπου μορφή. Το σκοτάδι που γύρω απλώνεται μού μαυρίζει ξανά την ψυχή. Έλα, σώσε λοιπόν ό,τι σώζεται -τόσα λάθη σε τόση δα ζωή! Αν χαθείς μες στα σύννεφα, πάρε με, θα ‘ναι ωραία μαζί σου η βροχή κι απ’ αυτά εδώ τα σίδερα βγάλε με, μόνο εσύ ξέρεις για το κλειδί. Κι έτσι πάνε οι ζωές, ταξιδεύουνε… κάπως έτσι μού το ‘πες κι εσύ: «Αν πιστέψεις, τα χρόνια μακραίνουνε κι όταν θέλεις εγώ θα είμαι εκεί!» Απ’ τη ζωή σου όμως τίποτα πια δε μού ανήκει… αντίο, Αλίκη!
8.
Τώρα που ήσυχα απλώνεται η βραδιά κι ωραίο το φεγγάρι πέφτει εμπρός μου, κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι ξανά πως γλίτωσα τα κύματα εντός μου. Τώρα που όμορφη θα σβήνεις τα κεριά και σιγοτραγουδάς κάποιο σκοπό μου, θυμήσου, ήμουν κι εγώ στο πλάι σου σκιά, ένα μικρό χαλίκι αυτού του δρόμου.
9.
Στο τέλος που στεκόμαστε πια εδώ μη με ρωτήσεις αν υπάρχουν άλλοι δρόμοι. Πάμε μια βόλτα που ‘χει ωραίο ουρανό, ας περπατήσουμε αγκαλιά μια νύχτα ακόμη! Μα έτσι είναι οι καρδιές, στον πόλεμο πληγώνονται και οι δύο… και σ’ ονειρεύομαι ξανά να λες: «Είναι νωρίς για κάποιο αντίο!». Ξαπλώνω στο χορτάρι, σε κοιτώ κι η Άνοιξή σου πέφτει στο πλευρό μου. Πάμε μια βόλτα που ‘χει ωραίο ουρανό, που λάμπει εδώ και βρέχει σε άλλους κόσμους, μα έτσι είμαι κι εγώ, να ζω και σαν παιδί και σα θηρίο, να σ’ ονειρεύομαι ξανά να λες: «Είναι νωρίς για κάποιο αντίο!».
10.
Φοράς τριαντάφυλλα στ’ αυτιά, με πολεμάς με σάπια ξύλα και πέφτεις δίπλα μου ξανά όπως στη γη πέφτουν τα φύλλα. Λίγο πριν φθάσει στο γκρεμό το χάος αυτό και η ζωή μου, πιάνω ένα χέρι και μπορώ να κρατηθώ. Είσαι μαζί μου! Σε περιμένω όπως παλιά, στα πόδια της με τα βιβλία να ζωγραφίζουμε, έτσι απλά, στα μάτια της την ευτυχία… Στη μνήμη του παιδικού μου φίλου, Βασιλάκη Π. 28/10/2002
11.
Κρύβομαι απ’ τους φόβους μου ξανά, σε άδειες στάσεις περιμένω τη ζωή κι όπως μού σφυρίζει από μακριά το Καλοκαίρι, εγώ το σκάω σαν παιδί. Στάχυα τα όνειρά μου στη βροχή -λέω στον καθρέφτη: «Τι παράξενη η ζωή! Τι παράξενος κι εσύ!»- κι έρχεται ο αέρας με ορμή, με κάνει θρύψαλα και σπάω σαν το γυαλί. Άραγε ποιός θα κοπεί; Κάθε μέρα, που περνάς σκυφτή από αυτό το σπίτι, όλα λούζονται στο φως και ας πέρασε καιρός. Κάθε μέρα, που το σκας μακριά, αυτή η λύπη μοιάζει σαν ωκεανός κι εγώ είμαι ναυαγός... Κρύβεσαι απ’ τους φόβους σου ξανά, πάνω από τούρτες όλο σβήνεις τη ζωή κι όσο αυτός ο κόσμος σου γελά, μέσα σου βρέχει. Τι παράξενη γιορτή! Χτίζεις την αγάπη στη στεριά, ποτέ δεν έμαθες πως όταν αγαπάς μες στα κύματα βουτάς; Κι έχεις μες στα σύννεφα κρυφτεί, με κάνεις μούσκεμα και πνίγομαι βαθιά, τόσο εύθραστη καρδιά!
12.
Ήρθες ξανά σε μι' απρόσμενη νύχτα, τα παιδιά ζωγραφίζαν στα μάτια τη θάλασσα. Να μπορούσα να πω τόσα που δε σού είπα, να μπορούσα να χτίσω ξανά ό,τι χάλασα. Ο χρόνος γιατρεύει μονάχα τα λόγια κι η ζωή μάς κρατά απ' το χέρι σα μάγισσα, ώσπου πάλι χτυπούν δυνατά τα ρολόγια κι έχει γίνει σκιά το κορίτσι που κράτησα! Σ' ένα καράβι που φεύγει  για πάντα μακριά απ' της λύπης το φως περιμένω να φύγουμε... μην αργήσεις ποτέ, ήρθε πια ο καιρός για να ζήσουμε!
13.
Όταν θα ζήσω μαζί σου Η νύχτα θα έχει τα αστέρια της όλα Ο ουρανός θα δακρύζει Και θα είσαι η βροχή μου Και θα είσαι η ζωή μου Όταν θα ζήσουμε μαζί Θα είμαι πένα με το αίμα για μελάνι Και ο κόσμος μας θα γίνει ένα χαρτί Που για όλα μου τα λόγια δεν θα φτάνει Σαν χέρι θα με πνίγεις με μανία Για να γράφω σε μια αιώνια θητεία Όταν θα ζήσουμε μαζί Θα είναι η ανάσα σου ουρανός μου Τα βάρη σου θα γίνουνε βροχή Να με δροσίζει ως το τελευταίο φως μου Και ό,τι μέσα μου είχε μαραθεί Για πάντα μέσα στη λάσπη θα χαθεί Όταν θα ζήσουμε μαζί Με το σώμα σου το σώμα μου θα μοιραστώ Από τα κόκκαλά σου σαν κελί Με τα χέρια μου σφιχτά θα κρατηθώ Όταν θα ζήσουμε μαζί Τα χείλη σου θα φέρουν τη σιωπή μου Και έτσι θα αναπνέεις Ζωή απ' τη ζωή μου Όταν θα ζήσουμε μαζί Με της φωνής τη ζεστασιά θα με μεθύσεις Και όταν ασθενήσει το κορμί Με γερασμένα δάχτυλα θα με κρατήσεις Δάκρυ θα είμαι στην άκρη των ματιών σου Και τη σχισμή θα ψάχνω των χειλιών σου Όταν θα ζήσουμε μαζί Για όνειρα που ξέχασα θα με ρωτάς Και σαν πεθαίνουμε μαζί Με τα μάτια σου κλειστά θα με κοιτάς Και γράφοντας το τέλος θα φοβάμαι Σαν δε ζω αν τη ζωή μας θα θυμάμαι Μα αν δεν πεθάνουμε μαζί Θα γίνω στα μαλλιά σου ένα χνούδι Πίσω από κάθε σου κραυγή Εγώ θα ψιθυρίζω ένα τραγούδι Αν δεν πεθάνουμε μαζί Στο πλάι σου θα στέκω σα σκιά Και θα είμαι πόνος στα πλευρά σου Όταν θα ψάχνεις συντροφιά
14.
Σαν ξένο τις νύχτες με κοιτάει αυτό το σπίτι, κλειδώνει στα δωμάτια την ψυχή μου -γλιστράει το λίγο φως απ’ το φεγγίτη- κι ακούω τη μοναξιά να κλαίει μαζί μου. Σωπάσαν τριγύρω τα πουλιά κι αυτός ο δρόμος σε λίγο τους διαβάτες του θα πνίξει. Αστράφτει κι όπως λάμπει γύρω ο κόσμος μού λες: «Να ‘ξερες πόσο μού ‘χεις λείψει!». Αλλάζει ο κόσμος που κοιτάς σα μεγαλώνεις κι οι φίλοι μου για πάντα έχουν σιγήσει… να μένω με όλα αυτά που μού σκοτώνεις κι εσύ να φεύγεις μόνη στο Παρίσι.

about

"Γράφοντας το τέλος θα φοβάμαι, σαν δε ζω αν τη ζωή μας θα θυμάμαι"

Μία συλλογή από ιστορίες για το "τέλος"...

Ευχαριστούμε τους: Ιωάννα Ζαχαροπούλου, Εύα Γιαννοπούλου, Μαρία Κάτελα, Αλέξανδρο Κοκκόση, Στέφανο Χαμαλίδη, Χρήστο Κυριαζή, Γιώργο - Κωνσταντίνο Κράτσα, Victoria Alex, Νινόν Μαυράκη, Bob The Lord, Κώστα Αρβανίτη, Θανάση Αθανασάτο, Γιωργία Πυρπυρή, Χρυσή Θεοδώρου, τα παιδιά από το Music Station, τα «Ρόδα»: Κώστα, Γιάννη, Βασίλη και τις οικογένειες μας…

Thank you to Alex Beldea, Jane Nnamma, Nicholas DeVries, Francesco Cameli and Bronwen Longstaffe.

credits

released November 27, 2016

Τα Ματωμένα Ρόδα είναι:
Ανδρέας Σταθούλιας - φωνητικά, κιθάρες, πλήκτρα.
Νίκος Τζανότης - μπάσο, drum programming, πλήκτρα.

Στίχοι:
Ανδρέας Σταθούλιας, στα 1,2,4,6,7,8,
9,10,11,12,13 (επωδός),14
Νίκος Τζανότης: 3,5,13 (απαγγελία).

Μουσική:
Ματωμένα Ρόδα
Εκτός από 10,
Μουσική: Ματωμένα Ρόδα και Αλέξανδρος Κοκκόσης (πιάνο).

Συμμετείχαν οι μουσικοί:
Ιωάννα Ζαχαροπούλου - φωνητικά στα 3,9,11,12 και 13 / απαγγελία στο 13.
Εύα Γιαννοπούλου - φωνητικά στα 1,2,4,5,6 και 7.
Μαρία Κάτελα - βιολί στα 1,3,4,8 και 9.
Αλέξανδρος Κοκκόσης - πιάνο στο 10.
Στέφανος Χαμαλίδης - τρομπέτα στα 10 και 12.
Χρήστος Κυριαζής - σαξόφωνο στα 12,13.

Ηχογράφηση - Μίξη: Paris Recording Home Studio (Ιούλιος 2015 - Μάρτιος 2016) από τα Ματωμένα Ρόδα
Παραγωγή: Ματωμένα Ρόδα
Mastering: George Constantine Kratsas

Artwork: Νίκος Τζανότης
Photography: Alex Beldea
Models: Jane Nnamma, Nicholas DeVries

license

all rights reserved

tags

If you like Ματωμένα Ρόδα, you may also like: